Een waar oer gerecht, dat is het Siciliaanse maccu di favi. Het gaat hier om een velouté van langzaam gaar gestoofde (verse of gedroogde) tuinbonen, die geserveerd wordt met olijfolie, groenten, zoals bieten bladeren, andijvie, of wilde venkel(zaden) en soms ook met verse pasta. Macco eet men ook koud, of gefrituurd in plakjes (macco fritto).

Sommigen beweren dat het word macco uit het Arabisch Maklhutah komt, maar het is zeer aannemelijk dat het woord afkomstig is uit het Latijn Mac (weken).

De oude Romeinen aten tuinbonen al, maar dan uitsluitend bij begraafrituelen (de tuinboon stond symbool voor de ziel van de overledene). Zelfs de bekende Romeinse familie van de Fabii dankt zijn naam aan de fava (lat. vicia faba). In Sicilië en in de hele Mediterranee wordt de fava (tuinboon) al millennia lang gegeten, en staat bekend als ‘het vlees van de armen’ om zijn voedzaamheid en hoge voedingswaarde.

De schrijver Aristophanes, vertelt in zijn vermakelijke komedie “Le Rane” (De Kikkers), dat de mythische held Hercules opgevoed zou zijn geweest met macco. In de XV eeuw bestond zelfs een special pan “ad opus mirandi maccum” (om de bereiding van de macco te mogen aanschouwen).

Op Sicilië wordt macco traditioneel op Sint Joseph dag gegeten (19 maart). Het dorp Raffadali, bij Catania, staat zelfs bekend als ‘het dorp van de macco’.

Clicca qui per link articolo in italiano.